Diversiteit

En daar staan ze op de hoek van de straat. De ‘outdoor mensen’, je kent ze wel met bergschoenen aan, afritsbroeken en een nomad rugzak. Ik loop het schoolplein op en bots bijna tegen een moeder aan in een bloementjesjurk.

Ja ik sta altijd op standje ‘race’. Dus of ik nu ruim op tijd ben of dat ik nu nog een halve minuut, jaja 50 seconden om precies te zijn, heb ik ga altijd snel. Ik vind dat slenteren maar niets. Voetje schuivend door de gang. Maar moeders in bloemetjesjurken die lopen blijkbaar langzamer. Dus zigzaggend door de menigte kom ik vanalles tegen. Hangende kinderen die toch liever niet naar school willen. Al zijn dit er op deze school maar weinig. Nou dan kom je boven en zie je een vader in een perfect gestylde jogging outfit, afgemaakt met sieraden en een pet. En dan denk je misschien die lijdt een loesoe leven maar tegendeel is daar hij werkt heel hard. Naast al deze mensen heb je dan ook nog de moeder die het schoolplein opkomt helemaal netjes aangekleerd, jurkje, haar stijl gemaakt met de tang, handtasje van kalfsleer, prachtig horloge en dikke maar dan ook echt dikke hoge hakken. Ik vergeet 3 accescoires, 3 kinderen. Eén aan de hand, één aan haar arm en 1 in de kinderwagen. HOE DAN? Echt met 1 kind en hakken vond ik het al geen optie. Geen kreukje in de jurk. De ruige moeder komt ook langs. Straalt rust uit en ook stiekem een boodschap “don’t mess with me”. Als je tegen haar praat is ze echt een topmens. Zeer zorgzaam en kan voor hordes kinderen zorgen en nog spanningsvrij zijn. Als laatste de fleurige moeder, die heb je ook nog. Helemaal gekleurd met rode schoenen, gele broek, blauw jasje, groene fiets, met bloemetjes natuurlijk. Het is een gezellige boel.

En ik? Tsja ik doe een beetje van alles wat. Ik loop de ene dag in mijn joggingbroek op school, de andere dag in casual kleding met mijn nikes eronder, dan met nettere kleding met van die zwarte schoenen van een designermerk met van die gespen, de dag erna loop ik in een rokje op slippers, dan weer met een nette lange jas, maar hakken… die heb ik nog even thuis in de kast gelaten. Zie je me al gaan in volle sprint op de trap met sigi hangend aan mijn hand samen wedstrijdje houden wie het eerst boven is. In de race naar de klas mensen ontwijkend nog even goede morgen roepen naar juf Marit… Nee die hakken die zijn voor het weekend.

de after credits gaan naar de moeder die ik vaak tegenkom op de weg terug naar mijn fiets. Groene Lange jas, bril met een dikker frame, hip bij een bepaalde doelgroep, bakfiets… Het is ondertussen half negen geweest, ze komt aan met nog twee kids. Geen greintje stress kan ik van haar aflezen. Gewoon heel rustig lopend gaat ze richting de ingang. Dat is het moment waarop ik denk… “Hoe dan?”.

Liefs,